Urdhërimet e
Perëndisë

A kujtoni se si prindërit tanë na mësonin rregulla kur ishim të rinj? Rregulla si të mos luanim në rrugë ose të mos luanim me shkrepëse. A kujtoni se si ndonjëherë rregullat dukeshin si barrë, sikur prindërit tanë i kishin shpikur ato për të na ndaluar nga bërja e gjërave që vërtet donim të bënim – gjërat që mendonim se do të na bënin të lumtur? Ndërsa rritemi ne mësojmë sa të rëndësishme janë këto rregulla, se si mund të ishim plagosur rëndë ose madje vrarë nëse nuk do të ishim bindur.

Ashtu siç na rritën prindërit tanë, Perëndia na jep urdhërime që na ndihmojnë të jemi të përqendruar në atë që është më e rëndësishme dhe si të qëndrojmë të sigurt. I gjithë drejtimi i Tij synon të na mbajë të sigurt, të na ndihmojë të qëndrojmë pranë Tij dhe, në fund, të na japë më shumë liri dhe lumturi.

Fjala “urdhërim" mund të na bëjë t’i mendojmë Dhjetë Urdhërimet – si një listë me “Ti Nuk Duhet" – Perëndia jo vetëm na tregon se çfarë nuk duhet të bëjmë, por Ai na tregon gjithashtu se çfarë duhet të bëjmë. Shpresa e Tij e madhe është për lumturinë tonë të përjetshme, në mënyrë që të jemi të sigurt se urdhërimet e Tij nuk janë rregulla kufizuese, por janë udhëzim hyjnor që synon të na mbrojë nga lëndimi dhe të na çojë në mënyra më të mira jetese.

Bindja jonë ndaj urdhërimeve të Perëndisë vjen nga dëshira jonë për të treguar dashurinë tonë për Të, për bashkëqeniet tona njerëzore dhe për veten tonë. Ndërsa Jezu Krishti ishte në tokë, një burrë e pyeti: “Mësues, cili është urdhërimi i madh i ligjit?" Jezusi u përgjigj,

Jezu Krishti na mëson në këto pak rreshta se në zemrën e të gjitha këtyre “bëj dhe mos bëj" është një përqendrim te të dashurit e Perëndisë dhe të dashurit e njerëzve përreth nesh. Teksa mendojmë rreth urdhërimeve të renditura më poshtë, është me dobi të shqyrtojmë se si lidhet secila prej tyre me këto dy urdhërime themelore.

Secili mund të lutet, kudo dhe në çdo kohë. Qofshim të gjunjëzuar, të ulur apo në këmbë, duke u lutur me zë ose në qetësi, duke u lutur në grup ose vetë, Perëndia do të na dëgjojë dhe do të na përgjigjet. Lutja është aq e lehtë dhe aq e thjeshtë sa nuk mund ta vlerësojmë se çfarë privilegji është. Ajo është një linjë komunikimi e drejtpërdrejtë me Atin tonë Qiellor i cili dëshiron të na ndihmojë për gjithë problemet dhe pyetjet tona. Edhe pse Ai mund të mos na përgjigjet menjëherë ose në mënyrën që presim, ne besojmë te shkrimet e shenjta kur thonë: “Lypni dhe do t’ju jepet; kërkoni dhe do të gjeni; trokitni dhe do t’ju çelet" (Mateu 7:7).

Ne urdhërohemi të lutemi shpesh, sepse sa më shumë që flasim me Perëndinë, aq më shumë do të jemi të hapur për drejtimin e Tij në sfidat që ndeshim. Ky është një shembull se si bekimet e urdhërimit e tejkalojnë peshën e përpjekjes që kërkojnë.

Shumica e shkrimeve të shenjta u shkrua më se një mijë vite përpara, ndaj mund të jetë e vështirë të përfytyrosh se si leximi i tyre mund të na ndihmojë ne këtu dhe tani. Por gjersa urtësia e Perëndisë është pa kohë, ne mund t’i lexojmë shkrimet e shenjta dhe t’i zbatojmë mësimet e tyre në jetën tonë. Ndoshta mund të marrim një ngritje në punë për të cilën gëzohemi, por gjithashtu nervozohemi ngaqë nuk do të jemi në gjendje ta përmbushim. Kjo mund të duket si një ankth thjesht laik – për të cilin nuk do të mund të gjejmë ndihmë në shkrimet e shenjta – por tregimi mbi Perëndinë që thërret Enokun për të profetizuar mund të na ndihmojë ta kontrollojmë frikën tonë. Pasi Perëndia i kërkoi atij t’i urdhëronte njerëzit e ligj rreth tij që të pendoheshin, Enoku pyet me përulësi, “Përse është që unë kam gjetur favor në sytë e tu dhe unë nuk jam veçse një djalosh [ … ]; sepse unë jam i ngadaltë në të folur; si rrjedhim, a jam unë shërbëtori yt?" Zoti e siguron Enokun duke i thënë, Moisiu 6:31–32

Enoku bën atë që Zoti e urdhëron dhe bëhet një profet gojëtar, që e ndihmon popullin e tij për të ndryshuar zemrën. Sprova e tij na mëson se Perëndia do të na ndihmojë të zhvillojmë aftësinë për të bërë gjëra që ne nuk e dinim se mundemi, për sa kohë përdorim besimin tek Ai.

Urdhërimi për të studiuar shkrimet e shenjta është shumë i ngjashëm me urdhërimin për t’u lutur shpesh. Perëndia do që t’i lexojmë fjalët e Tij sepse ato na ndihmojnë të dimë vullnetin e Tij dhe ndjekja e vullnetit të Perëndisë është gjithmonë në interesin tonë më të mirë. Shkrimet e shenjta përmbajnë gjërat që Perëndia u ka zbuluar fëmijëve të Tij nëpërmjet profetëve.

A keni dëgjuar ndonjëherë dikë të tregojë një anë të një historie, pastaj keni dëgjuar dikë tjetër të tregojë anën e kundërt dhe të dy variantet të tingëllojnë të vërtetë? Me kaq shumë njerëz dhe opinione që garojnë për vëmendjen tonë, si vendosim për çfarë të besojmë? Që të na ndihmojë të dimë vullnetin e Tij – të na ndihmojë të kuptojmë çfarë është e vërtetë – Perëndia thërret profetë dhe apostuj për të vepruar si zëdhënës të Tij. Një profet është një burrë besnik, i drejtë i zgjedhur nga Perëndia për të folur për Të këtu në tokë. Apostujt janë profetë të zgjedhur nga Perëndia që të jenë dëshmitarë të veçantë të Jezu Krishtit dhe hyjnisë së Tij. Me qëllim që të flasin për Perëndinë, profetët dhe apostujt duhet të kenë priftërinë ose autoritetin hyjnor, që kërkohet për një përgjegjësi të tillë të shenjtë.

Perëndia ka thirrur profetë gjatë gjithë historisë. Në Bibël lexojmë rreth profetëve si Adami, Abrahami, Moisiu, Pali dhe shumë të tjerë. Ne besojmë se Perëndia gjithashtu ka thirrur profetë për të na udhëhequr ne sot. Jozef Smithi ishte profeti i parë i thirrur në periudhën ose brezin e tanishëm ungjillor të Kishës, dhe ka pasur gjithmonë një profet në tokë qysh atëherë. Njeriu i thirrur për të folur për Perëndinë dhe për të udhëhequr kishën e Tij sot quhet Tomas S. Monson.

Duke na kërkuar të ndjekim profetët, Perëndia po na kërkon vërtet të qëndrojmë pranë Tij, pikërisht siç na kërkon të lutemi shpesh dhe të lexojmë shkrimet e shenjta. Dëgjimi i profetëve na ndihmon të mësojmë ose ri-mësojmë atë që duhet të bëjmë për të pranuar Shlyerjen e Jezu Krishtit e të bëhemi të denjë për të gjitha bekimet që Perëndia dëshiron të na japë. Perëndia premton se ata që ndjekin profetët, “janë trashëgimtarët e mbretërisë së Perëdisë" (Mosia 15:11).

Pasi Moisiu i udhëhoqi fëmijët e Izraelit jashtë robërisë, ai shkoi në majën e malit Sinai dhe foli me Perëndinë. Kur Moisiu zbriti nga mali, ai kishte Dhjetë Urdhërime që Zoti ia pati zbuluar atij të skalitura në pllaka guri. Ne i ndjekim ato urdhërime sot, mijëra vite më vonë.

Fuqia e lindjes është pjesë e shenjtë e planit të Perëndisë. Ajo është një shprehje dashurie dhe e lejon burrin dhe gruan të krijojnë jetë. Perëndia ka urdhëruar që kjo fuqi dhe ky privilegj për marrëdhënie seksuale ekziston vetëm midis një burri dhe një gruaje që janë ligjërisht të martuar. Ky urdhërim quhet ligji i dëlirësisë. Ai kërkon ndalim të seksit përpara martesës dhe korrektesë dhe besnikëri të plotë ndaj bashkëshortit/es pas martese. Perëndia pret nga ne që t’i mbajmë mendimet tona të pastra dhe të jemi modestë në veshjen, të folurën dhe veprimet tona (Mateu 5:27–28).  Ne gjithashtu duhet të shmangim shikimin e pornografisë dhe përfshirjen në marrëdhënie homoseksuale.

Ne e kuptojmë se parimet e ligjit të dëlirësisë e veçojnë Kishën e Jezu Krishtit të Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme dhe mund të tingëllojnë të ngurta për pjesën tjetër të botës, por prapë bekime të mëdha të paqes, vetërespektit dhe vetëkontrollit vijnë nga bindja ndaj këtij urdhërimi.

Gjërat që i konsumojmë dhe nuk i konsumojmë janë disa nga treguesit më të dukshëm të besimit tonë dhe ato vijnë nga besimi ynë se trupat tanë janë dhurata të çmuara nga Perëndia. Ne besojmë se Ai na ka udhëzuar se sa mirë duhet të kujdesemi për to. Ai i zbuloi një ligj për shëndetin, i quajtur Fjala e Urtësisë, Jozef Smithit në 1833-in. Fjala e Urtësisë ndalon pirjen e alkoolit, kafesë e çajit dhe përdorimin e duhanit. Ajo nënkupton gjithashtu se ne nuk përdorim droga të paligjshme apo keqpërdorim droga recetash.

Fjala e Urtësisë gjithashtu na nxit që të konsumojmë mjaft fruta dhe perime që janë të stinës, mjaft brumëra dhe sasi të matur mishi. Ai na kujton që t’i konsumojmë këto gjëra “me maturi dhe falënderim" (Doktrina e Besëlidhje 89:11). Krahas këtij udhëzimi të qartë, Kisha na mëson që në përgjithësi të bëjmë një jetë të shëndetshme duke bërë gjumë të mjaftueshëm, duke bërë ushtrime rregullisht dhe duke shmangur dieta të skajshme. Fjala e Urtësisë na tregon se Perëndia është i shqetësuar për shëndetin tonë fizik ashtu si edhe për shëndetin tonë shpirtëror. Duke shkurajuar përdorimin e gjërave që mund të jenë zakonformuese, ajo thekson sa i rëndësishëm është vullneti ynë i lirë. Kur jemi në vartësi të diçkaje si duhani ose të pirët – dhe kjo është gjithashtu e vërtetë me ndonjë sjellje tjetër vartësie – ne bëhemi të nënshtruar ndaj asaj gjëje. Ne kemi një aftësi të pakësuar për të marrë vendimet tona dhe për të kontrolluar jetën tonë.

Gjersa qëllimi ynë i ardhjes në tokë është të mësojmë dhe të rritemi duke marrë vendime vetë, ne mund të shohim përse Perëndia do të na kërkonte të qëndronim larg gjërave që e pengojnë vullnetin tonë të lirë. Kur e mbajmë Fjalën e Urtësisë, Perëndia na premton jo vetëm shëndet më të mirë, por gjithashtu “urtësi dhe thesare të mëdha diturie" (Doktrina e Besëlidhje 89:19). Të jetuarit e Fjalës së Urtësisë është një çelës që na ndihmon të marrim udhëzim nga Shpirti i Perëndisë.

Një herë në muaj, Perëndia na kërkon të agjërojmë, ose të mos hamë dhe pimë për dy vakte. Nëse ka probleme shëndeti apo moshe (të tilla si shumë i ri) agjërimi mund të ndryshohet për t’iu përshtatur rrethanave vetjake. Por të agjëruarit pa lutje, thonë disa, është thjesht të rrish i uritur. Ne zgjedhim një nevojë apo çështje konkrete që kemi dhe lutemi për ndihmë ndërsa agjërojmë. Moisiu, Davidi, Esteri, Jezusi dhe shumë të tjerë agjëruan me qëllim që të jenë më afër Perëndisë dhe më pranues ndaj udhërrëfimit të Tij. Ne shohim se, kur agjërojmë dhe lutemi me besim, ne jemi më të përulur dhe më të aftë të ndiejmë dashurinë e Perëndisë dhe të kuptojmë vullnetin e Tij. Agjërimi tregon gjithashtu se ne jemi të gatshëm e të aftë të kontrollojmë dëshirat e trupit tonë, gjë e cila mund të na ndihmojë kur sprova të tjera e kërkojnë atë lloj force.

Kisha e Jezu Krishtit e Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme e veçon të dielën e parë të çdo muaji si kohë kur anëtarëve u kërkohet të agjërojnë. Ne nxitemi të bëjmë oferta agjërimi në këto ditë, që është një dhurim monetar (të paktën i barabartë me vlerën e dy vakteve ushqim) që shkon për të ndihmuar të varfrit që kanë nevojë për ushqim dhe strehë. Në këtë mënyrë ligji i agjërimit na kujton jo vetëm se Perëndia është Ati ynë në Qiell që do të na përgjigjet kur e kërkojmë, por gjithashtu që njerëzit përreth nesh janë vëllezër dhe motra dhe se

Ne besojmë te bindja ndaj ligjeve të vendit ku ne jetojmë (Nenet e Besimit 1:12).  Mormonët janë këshilluar të jenë qytetarë të mirë, të marrin pjesë në qeveri civile dhe në procesin politik dhe të shërbejnë në komunitetet tona si qytetarë aktivë, të interesuar.

Perëndia nuk do që ne ta ndjekim udhëzimin e tij verbërisht ose nga frika e ndëshkimit. Ai do që të ushtrojmë bindje të vetëdijshme nga vetë vullneti ynë i lirë. Ne duhet të fitojmë dëshminë, ose besimin tonë vetjak, se urdhërimet vërtet vijnë prej Tij dhe na ndihmojnë të jetojmë një jetë më të lumtur. Për ta fituar këtë dëshmi, ne duhet të përdorim besimin. Ne duhet të kemi dëshirë të vërtetë dhe duhet të jemi të gatshëm të bëjmë punën e nevojshme për t’i ditur këto gjëra.
Në Librin e Mormonit, Ati Qiellor bën premtimin e mëposhtëm:

Ne mund ta dimë vetë se këto gjëra janë të vërteta. Kur e dimë se diçka është e vërtetë, ne do të duam të jetojmë sipas saj pjesën tjetër të jetës sonë. Urdhërimet nuk do të ndihen si rregulla arbitrare nga një Perëndi pa lidhje me jetën tonë. Ato do të ndihen si udhëzim hyjnor që na ndihmojnë të drejtohemi në rrëmujën e jetës në tokë. Ne do të shohim përfitimet e ndjekjes së këtij udhërrëfimi në jetën tonë të përditshme dhe do të kemi një ndjesi më të fortë paqeje dhe shpirtshmërie.